Superheterodyna, to słowo robiło niezrozumiałe wrażenie na starszych. Brwi wygięte w łuk, zadowolenie na twarzy właściciela, a dla mnie, to był jeszcze jeden niezrozumiały termin. Kto dzisiaj chwali się, że jego odbiornik radiowy, tuner, amplituner jest superheterodynowy? Moje pierwsze spotkanie z elektronikę, to wymiana lampy w odbiorniku mojego Taty. Gdy po otwarciu obudowy zobaczyłem, że jedna z lamp nie „świeci”, poszedłem do sklepu z częściami elektronicznymi. Sklep znajdował się w podworcu jednej z kamienic przy ulicy Sławkowskiej. Dziwne miejsce jak na sklep, nawet w tamtych czasach. Jeszcze większe zdziwienie wywołała kolejka, w której stali sami mężczyźni. Kolejka była normalną rzeczą spotykaną na co dzień i prawie wszędzie, ale najczęściej stały w nich kobiety. Po wejściu do środka, odkryłem zaczarowany świat. Świat pełny malutkich świecidełek, drobiazgów w pudełkach, pudełeczkach, czasami pięknych, innym razem świecących brzydotą. Nie miałem pojęcia do czego służą, ale …cóż, dosyć fiakrowi w oczy błysnąć specjalną broszką i jużeś zauroczył dorożkarza z dorożką [1]… Od sprzedawcy dowiedziałem się, że jest mi potrzebna duodioda AZ12 do prostownika. Jakież było moje zdziwienie, kiedy po wymianie lampy, odbiornik ożył. To był pierwszy powojenny radioodbiornik superheterodynowy, który produkowano na szwedzkiej licencji. Dzisiaj, inna piękna, lśniąca „Aga” zdobi zbiory Muzeum Techniki w Warszawie.